قانون بیمه بیکاری البته مثل تمام قوانینِ دیگری که برای دفاع از کارگران وضع شده، از دست‌درازی‌ها در امان نماند و تفاهم‌نامه‌ای که در سال ۸۴ وضع شد، کارِ کارگران را برای گرفتنِ بیمه بیکاری سخت‌تر کرد. طبق این تفاهم‌نامه کارگرانی که «سابقه‌ی آن‌ها در آخرین کارگاه کمتر از یک سال نباشد» مشمول دریافت بیمه بیکاری می‌شوند. با این اوصاف چنانچه کارگری بعد از بیست سال کار، اخراج و بلافاصله وارد کاری دیگر شود و در کار دوم نیز کمتر از یک سال بماند، بعد از بیکار شدن نمی‌تواند بیمه بیکاری بگیرد، هرچند این کارگر سابقه‎‌ی بیست ساله‌ی بیمه‎‌پردازی داشته باشد!

با این توضیحات، تنها کارگرانی که یک سال سابقه‌ی بیمه‌پردازی در آخرین کارگاه داشته باشند و به شکل غیرارادی بیکار شده باشند می‌توانند مقرری بیمه بیکاری دریافت کنند. همچنین باید توجه داشت که طبق قانون، تنها بیمه‌شدگان اجباری می‌توانند از دریافتِ این مستمری بهره‌مند شوند.

نکته‌ی دیگر، در خصوص دریافتِ این مستمری، ارائه‌ی نامه‌ی‌عدم نیاز است. در سال ۱۳۹۴ وزارت کار کارگران را ملزم به ارائه‌ی گواهینامه‌ی‌عدم نیاز کرد تا غیرارادی بودنِ بیکاری محرز شود. اگرچه این الزام اوایل تیرماه ۱۴۰۱در پیِ شکایتی که در دیوان عدالت اداری مطرح شد، برداشته شد اما با استناد به گفته‌ی کارگران و کارشناسان روابط کار، تامین اجتماعی برای برقراری مستمری بیمه بیکاری همچنان این نامه را از کارگران می‌خواهد اگرچه این اقدام غیرقانونی است!

نکته‌ی دیگر اینکه، ایام مقرری بیمه بیکاری جزء سابقه بیمه‌ای قابل قبول برای ایام بازنشستگی کارگران محاسبه می‌شود. در خصوص کارگرانِ مشاغلِ سخت و زیان‌آور نیز اگرچه دوره‌ی بیمه بیکاری عادی محسوب می‌شود اما اگر کارگران بعد از دوره‌ی بیمه بیکاری، مجددا به یک کار سخت و زیان‌آور مراجعه کنند، توالی اشتغال آن‌ها به هم نمی‌خورد. به عبارتی دیگر، قبل و بعد از بیمه بیکاری اگر شغل سخت و زیان‌آور باشد توالی همچنان سر جای خود باقیست.

در پایان اینکه، میزان مقرری بیمه بیکاری برای کارگران مجرد مشمول قانون بیمه بیکاری حداقل۶ ماه و حداکثر ۳۶ماه و کارگران متاهل و متکفل حداقل ۱۲ ماه و حداکثر ۵۰ ماه به نسبت سابقه کاری و بیمه‌پردازی محاسبه می‌شود.

برگرفته از : https://www.ilna.ir