متاسفانه در سالهای گذشته سهجانبهگرایی تامین اجتماعی آسیب دیده و نقش دولتها در تصمیمهای این سازمان بیشتر شده است.
مدیریت کنونی سازمان، مدیریتی دلسوز است اما عوامل مداخلهگر و بازدارنده در کار سازمان، بسیار هستند. سالهای گذشته، سالهای خوبی برای سازمان نبودند و چنانچه سازمان، به روال قبلی بازنگردد، سالهای آینده را نمیتوان چندان روشن تصویر کرد. این روزها سازمانی که باید هزینههایش را صرف خود بکند، صرف بارهایی میکند که به او تحمیل شده است. ما سه دسته نیاز حمایتی، امدادی و بیمهای در جامعه داریم.
تامیناجتماعی، ایفاگر نقش بیمهای است ولی هزینههای حمایتی و امدادی هم به آن تحمیل شده است. چشمانداز آینده، زمانی خوب خواهد بود و مشمولان راضی خواهند بود که منابع تامین اجتماعی صرف اهداف و ماموریتهای اصلی سازمان شود.
بند «ز» از تبصره ٧ لایحه بودجه ٩٧ هم بیش از هر زمان دیگری بیمهشدگان را نگران آینده خود به خصوص در بخش درمان کرده است. در قانون الزام، مشخص شده که سهم درمان حقبیمهها باید در امور درمانی خانواده تامیناجتماعی مصرف شود. در سازمان تامیناجتماعی، ٣٠ سال اختلاف پرداخت و دریافت وجود دارد، یعنی کسی که امروز بیمه میشود، تا ٣٠سال حقبیمه میدهد و پس از آن، حقوق دریافت میکند. اگر محاسبات اکچواری نباشد، این برنامهریزی برای سازمان ممکن نیست. پس دو عامل، سازمان را با مشکل مواجه کرده است؛ یکی ساختارشکنیهایی که درسالهای گذشته انجام شد و استقلال این سازمان را خدشهدار کرد و دیگر اینکه محاسبات اکچواری تامین اجتماعی به دلایل مختلفی از جمله وضعیت اقتصادی و تحمیل تعهدات خارج از قانون، با مشکل مواجه شده است.
محمد جعفری، رئیس کانون مرکزی کارکنان بازنشسته سازمان تامیناجتماعی کشور
منبع : http://www.tamin.ir/News/Item/57007/2/57007.html