خبرگزاری میزان- ضمان درک در اصطلاح، عبارت از مسئولیت هر یک از بایع و مشتری نسبت به مستحق للغیر درآمدن مبیع و ثمن است.
به گزارش خبرنگار گروه حقوقی و قضایی خبرگزاری میزان، ضمان درک به معنای مسئولیت هر یک از بایع و مشتری نسبت به مستحق للغیر درآمدن مبیع و ثمن است.
ضمان درک در اصطلاح، عبارت از مسئولیت هر یک از بایع و مشتری نسبت به مستحق للغیر درآمدن مبیع و ثمن است.
به عنوان مثال، اگر شخصی خودرویی را بفروشد و پس از عقد
معلوم شود که مبیع متعلق به دیگری بوده و فروشنده نیز حق فروش نداشته است،
بایع را ضامن درک مبیع می‌نامند.
در این صورت مشتری می‌تواند برای استرداد ثمن به بایع
مراجعه کند همچنین در صورتی که ثمن، مال دیگری باشد، خریدار ضامن درک ثمن
خواهد بود. یکی از شرایط صحت و نفوذ معامله این است که فروشنده مالک مبیع
باشد یا اینکه از طرف مالک نمایندگی و اذن داشته باشد.
در غیر این صورت، معامله فضولی خواهد بود؛ بنابراین می‌توان
گفت که مبنای ضمان درک، اکل مال به باطل یا دارا شدن بلاجهت و غیرعادلانه
است و منشأ ضمان نیز ناشی از بطلان عقد بیع است؛ نه اینکه از آثار بیع باشد
یعنی اینکه بیع را صحیح بدانیم که در این صورت بایع یا مشتری ضامن خواهد
بود. بر اساس ماده ۳۹۰ قانون مدنی، اگر بعد از قبض ثمن، مبیع کلاً یا جزئا
مستحق‌للغیر درآید، بایع ضامن است اگر چه تصریح به ضمان نشده باشد.
منبع : http://www.mizanonline.com/fa/news/449462
